Size koştuğum her anda kendimi evde unuttum. Sonra kendimi tamamen unuttum. ​Üzgünüm, kendimi ihmal ettikçe size de kalmadım artık. Dedim ya size sabrımın sonundan yazıyorum. Bu dönem ortada size adanacak bir "ben" kalmadı artık. ​Gitmedim... Buradayım... Ama yeniden yanınızda olabilmem için bu aralar sadece kendime kadarım. ​Sizlere sabrımın sonundan yazıyorum. Ortada bir "ben" kalmadı artık. ​Biliyorum, hiç bitmem sanıyordunuz siz. Kurtarıcı ilan ettiğiniz, halimi sormayıp her halinize destek beklediğiniz, her düşüşünüzde yerden kaldırmamı beklediğinizdim ben. O yetişir, o her türlü halleder, o mutlaka çözer... ​Maalesef, Sizlere yetişmeye çalışırken nefesim kesildi. Halledecek halim kalmadı. Sizi çözmeye çalışırken kendim kördüğüm oldum ben. Dertlerinizin bekçisi, Kaygılı günlerinizin nöbetçisi, İyi miyim diye sorulmasa da hayatınıza daima huzur ve umut verenizdim ben. ​Gerçekten var mıydım ben? Soruyor musunuz? Benim göstermediğim derdim görünmez mi oluyor? Benim canım yanınca hep kendiliğinden mi geçiyor zannediyorsunuz? ​Her düşüşünüzde gücüm kadar yetişiyorum. Sizin ile ağlıyorum. Diyorum ki ; derin nefes al. Geçmek zorunda. ​Bir gün geliyor ben yere yapışıyorum. Elimi uzatıyorum bir bakıyorum kimse yok. Ben yardım ederek var olmayı ezberledim. Yardım istemeyi hiç öğrenmedim. İstemeden edilmesi gereken yardım sistemi bir bende mi işlemiyor? Gökhan Çınar